Psychoterapia humanistyczna to metoda odwołująca się do typowych elementów ludzkiej natury – rozwoju osobistego, świadomości sensu życia i wolnej woli. Została stworzona przez Carla Rogersa w czasach II wojny światowej i oparta na stwierdzeniu, że psychoterapeuta to osoba wspierająca i towarzysząca pacjentowi w doświadczeniu przez niego samozrozumienia i samoakceptacji. Ponadto, psychoterapeuta nie jest ani osobą oceniająca ani narzucającą tryb pracy. To metoda psychoterapii skoncentrowana na teraźniejszości i aktualnych potrzebach pacjenta, a także jego przyszłości.

Psychoterapia humanistyczna jest efektywnie wykorzystywana w terapiach rodzin i par, ponieważ jej główne założenia dotyczą stosunków międzyludzkich i empatii. U jej podstaw leży również stwierdzenie, że każdy z nas jest z natury dobry, a nasze działania warunkuje spotykany przez nas los i konieczność odnalezienia swojej tożsamości. Zaburzenia są traktowane jako wynik deficytów rozwojowych i niezaspokojenia takich potrzeb jak akceptacja, autonomia czy miłość.

Psychoterapia humanistyczna znajduje swoje zastosowanie w leczeniu:

         – Zaburzeń związanych z niską samooceną

       –  Zaburzeń psychosomatycznych

        – Zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych

       – Zaburzeń osobowościowych związanych z brakiem empatii

       – Fobii

        – Nerwic

       – Depresji

Psychoterapia humanistyczna jest metodą długoterminowej terapii, trwa od kilku do kilkunastu miesięcy, a spotkania odbywają się zazwyczaj w tygodniowych odstępach i trwają około godziny.