PNF to neurofizjologiczne oddziaływanie terapeutyczne na receptory ludzkiego ciała, które przez połączenia nerwowo-mięśniowe wpływa na ośrodkowy układ nerwowy i ułatwia choremu wykonanie upośledzonej czynności ruchowej dążąc jednocześnie do uzyskania symetrii.
W logopedii wykorzystywana głównie podczas terapii: porażeń nerwów czaszkowych, zaburzeń połykania i oddychania, zaburzeń mimicznych i wielu innych.
W fizjoterapii w zależności od potrzeb pacjenta, używane są techniki uczące ruchu i koordynacji, stabilizujące, rozluźniające, mobilizujące, przeciwbólowe i inne, a także ćwiczenia funkcjonalne na materacu, nauka chodzenia, usprawnianie funkcji wegetatywnych (mięśni twarzy, języka i funkcji oddychania, połykania i artykulacji), podczas ćwiczeń dochodzi też do regulacji pracy autonomicznego układu nerwowego, szczególnie podczas terapii oddechowej oraz oddziaływań w obrębie tułowia i klatki piersiowej.
W trakcie terapii PNF chory postrzegany jest w sposób całościowy. W związku z tym wykorzystuje się jego zdrowe i silne obszary, by móc wpłynąć na miejsca słabsze i zaburzone i umożliwić pacjentowi powrót do sprawności ruchowej. Terapia kierowana jest do osób z problemami ortopedycznymi i neurologicznymi. Skorzystać z niej mogą również pacjenci z wadami postaw ciała, po przebytych urazach kręgosłupa, z chorobami nerwowo-mięśniowymi.
