W Poradni FOCUS w Gliwicach oferujemy specjalistyczną terapię uzależnień opartą na rzetelnej diagnozie, empatycznym podejściu i współpracy interdyscyplinarnego zespołu. Pomagamy osobom zmagającym się z uzależnieniami od substancji (alkohol, leki, narkotyki) oraz uzależnieniami behawioralnymi (hazard, zakupy, pornografia, internet).

Nasze podejście łączy psychoterapię indywidualną, rodzinną, wsparcie psychologiczne oraz konsultacje psychiatryczne. Dzięki temu jesteśmy w stanie kompleksowo zadbać zarówno o stan psychiczny, jak i fizyczny naszych pacjentów. Oczywiście to Ty decydujesz, jakiego specjalistę lub lekarza wybierzesz.

Terapia uzależnień Gliwice – Co oferujemy?

• Indywidualną terapię uzależnień, dopasowaną do Twojej sytuacji i tempa pracy.
• Pomoc psychologa – w rozumieniu mechanizmów uzależnienia, emocji i strategii radzenia sobie.
• Konsultacje psychiatryczne – m.in. przy współwystępujących zaburzeniach nastroju, lękach czy bezsenności.
• Terapie wspierające dla bliskich i osób współuzależnionych.
• Dyskrecję, zaangażowanie i atmosferę zaufania.

Dlaczego Poradnia Zdrowia Psychicznego FOCUS?

Bo wiemy, że każda historia jest inna, a droga do zdrowia wymaga indywidualnego podejścia. Łączymy profesjonalizm z empatią, wspierając Cię na każdym etapie procesu zdrowienia. Naszym celem jest nie tylko wyjście z uzależnienia, ale trwała poprawa jakości Twojego życia – emocjonalnie, relacyjnie i społecznie.

Rodzaje uzależnień

Uzależnienia dzielą się na dwa główne typy: uzależnienia od substancji oraz uzależnienia behawioralne.

Zaburzenia związane z używaniem substancji dotyczą kompulsywnego sięgania po alkohol lub narkotyki, co prowadzi do rozwoju uzależnienia zarówno fizycznego, jak i psychicznego. Osoba traci kontrolę nad używaniem danej substancji, mimo że wiąże się to z negatywnymi konsekwencjami zdrowotnymi, społecznymi czy zawodowymi.

Uzależnienia behawioralne natomiast polegają na przymusowym angażowaniu się w określone czynności – takie jak hazard, nadmierne jedzenie czy granie w gry – które również mogą znacząco zaburzać zdrowie psychiczne i codzienne funkcjonowanie, mimo że nie są związane z przyjmowaniem substancji psychoaktywnych.

Objawy uzależnienia

Objawy uzależnienia mogą różnić się w zależności od rodzaju nałogu (np. substancje psychoaktywne, alkohol, narkotyki, hazard, internet, zakupy), ale wiele z nich ma cechy wspólne. Poniżej znajdziesz najczęstsze objawy psychiczne, fizyczne i społeczne, które mogą świadczyć o rozwijającym się uzależnieniu:

Objawy psychiczne i emocjonalne:

• Silna potrzeba sięgnięcia po daną substancję lub czynność (głód psychiczny).
• Utrata kontroli nad częstotliwością i ilością użycia.
• Zaniedbywanie innych zainteresowań na rzecz nałogu.
• Poczucie winy lub wstydu po użyciu/udziale w uzależniającej aktywności.
• Niepokój, drażliwość lub depresja w przypadku braku dostępu do uzależniającego bodźca.
• Zwiększenie tolerancji – potrzeba większej dawki, by osiągnąć ten sam efekt.

Objawy fizyczne (szczególnie przy uzależnieniach od substancji):

• Zespół abstynencyjny (np. drżenie, bóle, poty, nudności, bezsenność).
• Zmiany apetytu i wagi.
• Zaniedbywanie higieny osobistej i zdrowia.
• Zmęczenie, bezsenność lub nadmierna senność.
• Problemy z koncentracją i pamięcią.

Objawy społeczne i behawioralne:

• Izolowanie się od rodziny i znajomych.
• Kłamstwa, ukrywanie swojego zachowania lub nałogu.
• Konflikty w pracy, szkole lub w relacjach osobistych.
• Problemy finansowe związane z uzależnieniem.
• Rezygnacja z obowiązków lub pasji na rzecz uzależnienia.

Kiedy warto zareagować?

Jeśli dana czynność lub substancja zaczyna dominować nad innymi aspektami życia – zdrowiem, relacjami, pracą – to wyraźny sygnał, że może chodzić o uzależnienie. Warto wtedy szukać pomocy: psychologa, terapeuty uzależnień lub lekarza psychiatry.

Uzależnienie – przyczyny

Przyczyny uzależnień są złożone i zazwyczaj wynikają z połączenia wielu czynników — biologicznych, psychologicznych, społecznych i środowiskowych. Żadne uzależnienie nie pojawia się „znikąd”; zawsze jest efektem jakiegoś procesu. Oto główne grupy przyczyn, które mogą prowadzić do rozwoju uzależnienia:

Czynniki biologiczne

• Predyspozycje genetyczne – niektóre osoby są bardziej podatne na uzależnienia ze względu na uwarunkowania genetyczne (np. rodzinna historia uzależnień).
• Działanie substancji na mózg – wiele środków psychoaktywnych (alkohol, narkotyki, nikotyna) silnie oddziałuje na układ nagrody w mózgu, powodując uczucie euforii i silne przywiązanie.
• Zaburzenia neuroprzekaźników – niedobory lub nadaktywność neuroprzekaźników (np. dopaminy, serotoniny) mogą zwiększać potrzebę szukania silnych bodźców.

Czynniki psychologiczne

• Niska samoocena i brak poczucia własnej wartości – osoby z trudnościami emocjonalnymi częściej sięgają po substancje lub zachowania uzależniające jako sposób ucieczki.
• Zaburzenia psychiczne – depresja, lęki, zaburzenia osobowości, ADHD i inne choroby psychiczne mogą sprzyjać uzależnieniu.
• Nieumiejętność radzenia sobie ze stresem – brak konstruktywnych strategii radzenia sobie z trudnymi emocjami sprzyja sięganiu po „szybką ulgę”, np. alkohol, jedzenie, zakupy.

Czynniki społeczne

• Wpływ otoczenia i rówieśników – presja grupy, chęć przynależności lub naśladowanie wzorców z najbliższego środowiska (np. domu, szkoły, pracy) zwiększają ryzyko.
• Problemy w relacjach – samotność, konflikty rodzinne, brak wsparcia emocjonalnego mogą prowadzić do szukania „ucieczki” w nałogu.
• Wczesna inicjacja – osoby, które zaczynają eksperymentować z substancjami lub nałogowymi zachowaniami w młodym wieku, są bardziej narażone na rozwój uzależnienia.

Czynniki środowiskowe i kulturowe

• Łatwy dostęp do substancji lub aktywności uzależniających – im łatwiej coś zdobyć (np. alkohol, internet, zakupy), tym większe ryzyko nadużywania.
• Kultura przyzwolenia – w niektórych środowiskach (np. towarzyskich, zawodowych) nadużywanie alkoholu lub innych substancji bywa normą.
• Warunki życia – ubóstwo, brak stabilizacji, przemoc w domu, brak edukacji i perspektyw mogą zwiększać podatność na uzależnienia.

Uzależnienie jako ucieczka

W wielu przypadkach uzależnienie staje się mechanizmem obronnym – sposobem na regulację emocji, ucieczkę od codziennych problemów, pustki czy wewnętrznego bólu. Na początku daje ulgę, ale z czasem staje się źródłem cierpienia.

Terapia uzależnień Gliwice – leczenie uzależnień

Leczenie uzależnień to proces wieloetapowy i złożony, który wymaga nie tylko przerwania przyjmowania substancji lub zachowań nałogowych, ale też głębokiej pracy nad ich przyczynami i konsekwencjami. Niezależnie od tego, czy chodzi o uzależnienie od alkoholu, narkotyków, leków, hazardu, zakupów, czy internetu – mechanizmy działania są podobne, a skuteczne leczenie wymaga zaangażowania osoby uzależnionej, wsparcia specjalistów i często także najbliższego otoczenia.

Poniżej znajdziesz główne etapy i metody leczenia uzależnień:

Uznanie problemu i motywacja do zmiany

Leczenie zaczyna się od momentu, w którym osoba uzależniona uświadamia sobie, że straciła kontrolę nad nałogiem i potrzebuje pomocy. To najtrudniejszy i jednocześnie najważniejszy krok. Bez wewnętrznej motywacji zmiana jest bardzo trudna, dlatego wsparcie psychologa lub terapeuty może pomóc w przełamaniu mechanizmów zaprzeczenia i minimalizowania problemu.

Detoksykacja (odtrucie)

W przypadku uzależnień od substancji (alkohol, narkotyki, leki), pierwszym etapem leczenia często jest detoks – czyli oczyszczenie organizmu z toksyn. Ten etap może trwać od kilku dni do kilku tygodni i zazwyczaj odbywa się pod opieką lekarzy, zwłaszcza jeśli istnieje ryzyko ciężkich objawów odstawienia (np. drgawki, omamy, zespół abstynencyjny).

Psychoterapia uzależnień

To najważniejszy filar leczenia. Praca terapeutyczna może odbywać się w różnych formach:

• indywidualna psychoterapia – pozwala zrozumieć mechanizmy uzależnienia i jego źródła (emocjonalne, psychologiczne, społeczne),
• terapia grupowa – daje poczucie wspólnoty, pozwala zobaczyć problem z różnych perspektyw i uczy odpowiedzialności za własne działania,
• programy 12 kroków (np. AA, NA) – oferują duchowe i emocjonalne wsparcie na drodze trzeźwienia.

Leczenie stacjonarne lub ambulatoryjne

W zależności od stopnia zaawansowania uzależnienia i sytuacji życiowej pacjenta, leczenie może odbywać się:

• w ośrodku stacjonarnym (pobyt zamknięty, zazwyczaj 4–12 tygodni),
• w trybie ambulatoryjnym (regularne spotkania z terapeutą, bez konieczności opuszczania domu i pracy).

Obie formy mają swoje zalety – pobyt stacjonarny odcina od środowiska i pozwala się skupić na leczeniu, a forma ambulatoryjna daje szansę na wprowadzenie zmian w codziennym kontekście.

Leczenie farmakologiczne (jeśli konieczne)

W niektórych przypadkach stosuje się leki wspomagające leczenie uzależnienia, np.:

• leki łagodzące objawy abstynencji,
• środki zmniejszające głód substancji (np. disulfiram w leczeniu alkoholizmu),
• leczenie współwystępujących zaburzeń psychicznych (np. depresji, lęków).

Profilaktyka nawrotów

Uzależnienie to choroba przewlekła i nawracająca. Dlatego bardzo ważna jest nauka rozpoznawania tzw. wyzwalaczy (emocji, sytuacji, środowisk), które mogą prowadzić do powrotu do nałogu. Terapeuci uczą technik radzenia sobie z trudnymi emocjami, stresem oraz budowania zdrowych nawyków i relacji.

Wsparcie społeczne i życie po terapii

Po zakończeniu formalnego leczenia bardzo ważne jest, by nie zostawać z problemem samemu. Grupy wsparcia (np. Anonimowi Alkoholicy, Anonimowi Narkomani), kontynuacja terapii indywidualnej, a także zaangażowanie w nowe formy aktywności (praca, pasje, sport) zwiększają szansę na utrzymanie trzeźwości.

Terapia uzależnień Gliwice – umów się na wizytę z doświadczonym specjalistą

Uzależnienie a rodzina i relacje

Uzależnienie nigdy nie dotyczy tylko jednej osoby. Choć to konkretna jednostka sięga po substancję czy zachowanie nałogowe, jego skutki dotykają całej rodziny. Relacje stają się napięte, pełne lęku, niepewności i często milczenia, które zamiast chronić – pogłębia problem.

Bliscy osoby uzależnionej często funkcjonują w stanie ciągłego napięcia. Codzienne życie zaczyna być podporządkowane zachowaniom osoby w nałogu – jej nastrojom, dostępności substancji czy finansowym konsekwencjom. Często towarzyszy temu poczucie wstydu i bezsilności.

W takich warunkach łatwo dochodzi do tzw. współuzależnienia. Osoba bliska uzależnionemu – partner, rodzic, dorosłe dziecko – próbuje „ratować” go kosztem siebie, przejmuje odpowiedzialność za jego życie, tuszuje problemy, wyręcza. Choć działa z miłości lub lojalności, jej działania nieświadomie podtrzymują uzależnienie.

W rodzinach z problemem uzależnienia dzieci bardzo często dorastają w atmosferze chaosu, nieprzewidywalności i emocjonalnego braku. Przyjmują role, które pomagają im przetrwać – bohatera, ofiary, buntownika lub „niewidzialnego dziecka”. Te mechanizmy często wpływają na ich dorosłe życie, relacje i poczucie własnej wartości.

Terapia uzależnień powinna obejmować nie tylko osobę zmagającą się z nałogiem, ale również jej bliskich. Współuzależnienie to realne cierpienie, które również wymaga pomocy. Uczestnictwo w terapii rodzinnej lub grupach wsparcia może być kluczowe dla odbudowania zdrowych relacji i przywrócenia równowagi.

Nawrót – jak sobie radzić?

W przypadku uzależnień nawrót jest częścią procesu zdrowienia, a nie jego porażką. To powrót do starego schematu – picia, zażywania, grania czy innego zachowania, które miało już zostać porzucone. Może pojawić się nagle lub rozwijać się powoli, niezauważalnie. I choć nawrót może być trudnym doświadczeniem, w rzeczywistości może też wiele nauczyć – jeśli potraktuje się go jako sygnał ostrzegawczy, a nie jako koniec drogi.

Wielu osobom wydaje się, że po odstawieniu substancji lub zachowania uzależniającego wszystko wróci do normy. Tymczasem to dopiero początek. Uzależnienie to choroba przewlekła i wymagająca ciągłej pracy nad sobą. Nawrót często pojawia się wtedy, gdy osoba uzależniona zaniedbuje swoje zasoby – przestaje chodzić na terapię, unika kontaktu z grupą wsparcia, nie radzi sobie ze stresem, albo znów wpada w toksyczne środowisko.

Co może pomóc uniknąć nawrotu?

Jednym z kluczowych elementów zapobiegania nawrotom jest rozpoznanie tzw. wyzwalaczy – czyli sytuacji, miejsc, emocji czy ludzi, które uruchamiają mechanizm „ucieczki” w nałóg. Może to być samotność, nadmiar obowiązków, kłótnia, porażka, ale też euforia czy chęć świętowania. Nauczenie się reagowania na takie bodźce w zdrowy sposób to jeden z najważniejszych celów terapii.

Gdy do nawrotu już dojdzie, warto jak najszybciej wrócić po pomoc – do terapeuty, grupy wsparcia, bliskiej osoby. Im szybciej zareagujemy, tym łatwiej ograniczyć szkody i wrócić na właściwą ścieżkę. Wstyd i poczucie winy to najgorsi doradcy – mogą pogłębić problem, zamiast go rozwiązać.

Budowanie codziennego planu trzeźwości

Ważne jest także budowanie codziennego „planu trzeźwości” – czyli zdrowych rytuałów i nawyków, które wzmacniają psychikę i pomagają utrzymać równowagę. To może być regularna aktywność fizyczna, sen, kontakt z naturą, medytacja, hobby czy praca nad relacjami. Dobrze działający plan to coś więcej niż unikanie substancji – to budowanie życia, w którym nałóg nie ma już przestrzeni.

Otwarte mówienie o ryzyku nawrotu, przygotowanie się na jego ewentualność i świadomość, że nie jesteśmy w tym sami – to klucz do długotrwałego zdrowienia. Bo nawroty się zdarzają. Ale najważniejsze jest to, co z nimi zrobimy.

Jak wspierać osobę uzależnioną?

Nie ratuj, nie wyręczaj, ale towarzysz

Wielu bliskich instynktownie chce „ratować” osobę uzależnioną – spłaca jej długi, usprawiedliwia przed pracodawcą, tłumaczy przed dziećmi. Niestety, takie działania mogą nieświadomie podtrzymywać uzależnienie. Osoba w nałogu nie doświadcza wtedy pełnych konsekwencji swoich działań i ma mniejszą motywację do zmiany.

Zamiast wyręczać, lepiej postawić granice – spokojnie, ale konsekwentnie. Ważne jest, by jasno komunikować, co jesteśmy gotowi zaakceptować, a co przekracza nasze możliwości i wartości. Troska nie polega na akceptowaniu wszystkiego – polega na szczerości, cierpliwości i mądrym towarzyszeniu.

Okazuj wsparcie, nie presję

Uzależnienie to nie kwestia słabej woli, ale poważny problem psychiczny i emocjonalny. Osoba uzależniona często sama nie wie, jak się wydostać z pułapki, w której się znalazła. Dlatego tak ważne jest, by nie wywoływać w niej dodatkowego wstydu i presji.

Zamiast oskarżeń i kazań, warto próbować rozmawiać – spokojnie, w chwilach względnego spokoju. Pokazać, że się widzi problem, że się nie chce patrzeć bezczynnie, ale jednocześnie nie chce się jej kontrolować czy zmuszać.

Słowa w stylu: „Martwię się o ciebie”, „Nie potrafię udawać, że wszystko jest w porządku”, „Wierzę, że możesz coś zmienić” są dużo bardziej pomocne niż groźby czy szantaż emocjonalny.

Zachęcaj do leczenia, ale nie zmuszaj

Pomoc specjalisty jest kluczowa w procesie wychodzenia z uzależnienia. Możesz delikatnie proponować terapię, rozmowę z lekarzem, udział w grupie wsparcia. Możesz zaproponować, że pomożesz znaleźć ośrodek, pojechać na pierwsze spotkanie, umówić wizytę.

Ale ważne jest też, by nie robić tego za osobę uzależnioną – bo motywacja musi wypływać z niej. Czasem najwięcej możesz zrobić, po prostu będąc i nie odpuszczając, ale jednocześnie dając przestrzeń na decyzję.

Dbaj też o siebie

Pomaganie osobie uzależnionej to trudny proces, który często wyczerpuje bliskich emocjonalnie i psychicznie. Dlatego równie ważne jak wspieranie tej osoby, jest zadbanie o własne granice i potrzeby.

Rozważ udział w grupie dla bliskich osób uzależnionych (np. Al-Anon), skonsultuj się z psychologiem lub terapeutą, jeśli czujesz, że sytuacja Cię przerasta. Pamiętaj – nie możesz pomóc skutecznie komuś, jeśli sam jesteś na skraju sił.

Prawdziwe wsparcie to obecność i wytrwałość

Osoba uzależniona potrzebuje nie tylko leczenia, ale także relacji, w której czuje się widziana, słyszana i traktowana z szacunkiem. To nie znaczy, że masz akceptować wszystko – wręcz przeciwnie. Twoja obecność, mądra postawa i spokojna konsekwencja mogą być dla niej najważniejszym punktem oparcia w drodze do zdrowienia.

Terapia uzależnień Gliwice poradnia FOCUS

Jeśli zmagasz się z uzależnieniem – nie czekaj. Im szybciej sięgniesz po pomoc, tym większa szansa na zmianę. Zgłoś się na terapię uzależnień do Poradni Focus w Gliwicach. Oferujemy profesjonalne wsparcie, indywidualne podejście i bezpieczną przestrzeń do pracy nad sobą. Nie jesteś sam – jesteśmy tu, żeby Ci pomóc.