W Poradni Focus prowadzimy specjalistyczną terapię ADHD dla dorosłych – także w wygodnej formie online. Pracujemy z osobami, które:

• od lat zmagają się z chaosem w życiu codziennym,
• mają trudności z organizacją, planowaniem i koncentracją,
• doświadczają nagłych wybuchów emocji lub przeciągającego się stresu,
• chcą lepiej zrozumieć siebie i swój sposób działania,
• podejrzewają u siebie ADHD lub mają już diagnozę i chcą z nią pracować.

Oferujemy konsultacje online, indywidualną terapię psychologiczną oraz możliwość przeprowadzenia diagnozy psychologicznej – test DIVA-5. Pracujemy ze zrozumieniem, bez oceniania, z dużą uważnością na potrzeby osób z neuroatypowością.

Wierzymy, że ADHD nie musi oznaczać ograniczeń. Może stać się punktem wyjścia do lepszego poznania siebie, rozwinięcia potencjału i życia na własnych zasadach – z większym spokojem, uważnością i poczuciem kierunku.

Czym jest ADHD u dorosłych?

ADHD, czyli zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi, przez długi czas był uznawany za zaburzenie występujące wyłącznie u dzieci. Obraz ruchliwego, impulsywnego chłopca w wieku szkolnym przez lata dominował w podręcznikach, artykułach i świadomości społecznej. Jednak coraz więcej badań i doświadczeń klinicznych pokazuje, że ADHD nie „znika” wraz z dorastaniem – przeciwnie, bardzo często towarzyszy człowiekowi przez całe życie, zmieniając jedynie formę.

ADHD u dorosłych może wyglądać zupełnie inaczej niż u dzieci. Zamiast klasycznej nadpobudliwości objawia się np. trudnościami z koncentracją, chaosem organizacyjnym, impulsywnością w relacjach, brakiem kontroli nad emocjami czy chronicznym odkładaniem spraw na później. Z tych powodów wiele osób dorosłych przez lata żyje z niezdiagnozowanym ADHD, obwiniając siebie za „leniwość”, „roztrzepanie” albo „brak samodyscypliny”. Tymczasem za tymi cechami może stać neurobiologiczne zaburzenie, które można skutecznie „leczyć” – także online.

ADHD to nie choroba – nie da się go wyleczyć, ale można się z nim nauczyć żyć

Warto podkreślić, że ADHD nie jest chorobą. ADHD to zaburzenie, specyficzny sposób funkcjonowania mózgu – różnica neurobiologiczna, która wpływa na uwagę, impulsywność, regulację emocji i organizację codzienności. Nie da się „wyleczyć” ADHD. Rodzimy się z nim i zostaje z nami przez całe życie. Ale można się go nauczyć.

Można poznać mechanizmy, które za nim stoją, zrozumieć, jak wpływa na życie i – co najważniejsze – nauczyć się z nim funkcjonować w sposób bardziej świadomy i spokojny.

Leczenie ADHD u dorosłych to przede wszystkim proces terapeutyczny. To także praca nad codziennymi nawykami, nauka strategii radzenia sobie z trudnościami, a czasem również wsparcie farmakologiczne – jeśli jest to potrzebne i zalecane przez lekarza. Celem nie jest wyeliminowanie ADHD, ale lepsze życie z nim. Takie, w którym objawy nie dominują, a osoba może korzystać ze swojego potencjału i doświadczać większego komfortu psychicznego.

Skąd bierze się ADHD?

ADHD nie jest wymysłem ani modą. To zaburzenie o potwierdzonych podstawach neurobiologicznych, mające silny komponent genetyczny. Oznacza to, że często występuje rodzinnie – jeśli jeden z rodziców lub dziadków miał trudności z uwagą, impulsywnością lub nadmiernym pobudzeniem, istnieje większe prawdopodobieństwo, że cechy te mogą pojawić się u potomstwa.

W mózgu osób z ADHD obserwuje się różnice w funkcjonowaniu struktur odpowiedzialnych za kontrolę uwagi, impulsywność i planowanie. Dotyczy to między innymi kory przedczołowej, ciała migdałowatego i systemu dopaminergicznego. Układ nagrody u osób z ADHD działa nieco inaczej – bardziej reaguje na natychmiastowe bodźce, a trudniej aktywuje się w przypadku odroczonych korzyści. To tłumaczy, dlaczego osoby z tym zaburzeniem tak często mają trudność z wykonywaniem monotonnych zadań, które nie dają szybkiego efektu.

Choć ADHD jest w dużej mierze uwarunkowane biologicznie, to środowisko również odgrywa ważną rolę. Sposób wychowania, styl edukacji, jakość relacji czy stresory życiowe mogą wpływać na to, jak nasilone będą objawy i w jaki sposób osoba nauczy się sobie z nimi radzić. Niestety, wiele osób dorastało w czasach, kiedy ADHD nie było jeszcze dobrze rozumiane, co skutkowało etykietowaniem jako niegrzeczne, niezdyscyplinowane czy leniwe.

Objawy ADHD u dorosłych

Obraz ADHD u dorosłych bywa bardziej subtelny niż u dzieci, przez co łatwo go przeoczyć – zwłaszcza, że wiele objawów może przypominać inne trudności psychiczne, takie jak lęki, depresję czy wypalenie zawodowe. Do najczęściej obserwowanych objawów należą problemy z koncentracją i utrzymywaniem uwagi, zwłaszcza podczas wykonywania zadań, które nie są angażujące emocjonalnie. Dorośli z ADHD często zmagają się z „gubieniem wątków”, brakiem skupienia na rozmowie, zapominaniem o terminach czy trudnością w dokończeniu projektów, które kiedyś wydawały się ekscytujące.

Impulsywność to kolejny kluczowy objaw, który może przejawiać się w różnych obszarach życia. Nie chodzi wyłącznie o impulsywne decyzje zakupowe czy szybkie reakcje emocjonalne, ale również o trudność z zatrzymaniem się i przemyśleniem działań, co może prowadzić do problemów w pracy czy relacjach. Osoby z ADHD często działają szybciej, niż myślą, co bywa źródłem frustracji zarówno dla nich samych, jak i dla ich otoczenia.

Niepokój wewnętrzny to z kolei pozostałość po dziecięcej nadpobudliwości ruchowej. W dorosłości przyjmuje on formę napięcia psychicznego, trudności z relaksem, przymusu ciągłego robienia czegoś. Towarzyszy temu często chroniczne zmęczenie, problemy ze snem i poczucie, że „nie da się zatrzymać”.

Innym istotnym aspektem są zaburzenia funkcji wykonawczych. To znaczy, że dorosły z ADHD może mieć problem z planowaniem, organizacją, zarządzaniem czasem, ustalaniem priorytetów i utrzymywaniem motywacji. Zadania, które wymagają logicznego podziału na kroki, często zostają odłożone w czasie lub porzucone. To z kolei prowadzi do frustracji, spadku poczucia własnej skuteczności i obwiniania się za kolejne „niewykorzystane szanse”.

Wpływ ADHD na codzienne życie

Życie z niezdiagnozowanym ADHD u dorosłych może być wyczerpujące. Wielu dorosłych z tym zaburzeniem przez lata próbuje radzić sobie, korzystając z różnych strategii kompensacyjnych – notatek, aplikacji do zarządzania zadaniami, przypomnień, planów tygodniowych. Choć bywają pomocne, w sytuacji dużego obciążenia psychicznego często przestają działać, co potęguje chaos i poczucie utraty kontroli.

W relacjach ADHD może prowadzić do nieporozumień, wybuchów emocji, trudności w komunikacji i zaufaniu. Osoba z ADHD bywa odbierana jako chaotyczna, zapominalska, czasem niedostępna emocjonalnie, mimo że ma dobre intencje. W związku może to generować powtarzające się konflikty, a w rodzinie – brak stabilizacji, co szczególnie trudne jest dla dzieci.

W życiu zawodowym ADHD nierzadko wpływa na zmienność zainteresowań, trudności z pracą w systemach, przeciążenie obowiązkami lub wręcz przeciwnie – prokrastynację i nieumiejętność ruszenia z miejsca. Wiele osób z ADHD wybiera ścieżki kreatywne, dynamiczne, niestandardowe – co często prowadzi do sukcesów, ale też do wypalenia, gdy brak równowagi.

W sferze emocjonalnej ADHD często wiąże się z obniżoną samooceną. Osoby dorosłe z tym zaburzeniem przez całe życie słyszały, że „mogłyby bardziej się postarać”, „nigdy nie kończą tego, co zaczęły” albo że „są nieogarnięte”. W rezultacie noszą w sobie duży bagaż poczucia winy i przekonania o własnej nieskuteczności. W skrajnych przypadkach może to prowadzić do wtórnych zaburzeń – depresji, lęków, uzależnień, zaburzeń odżywiania.